သက္ဆိုင္သူသို႔

“ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ မပါ၀င္ေစခ်င္ဘူး၊ သာသနာကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗုဒၶရဲ့ ၀ိနည္းအတုိင္း ဗုဒၶရဲ့ စကားကိုနားေထာင္ျပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ့္အစား တမဂ္ တဖိုလ္ေပါက္ေအာင္ လုပ္ျပီးေတာ့ လူထုကုိ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြေဟာႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္” ။ ယခုေဖာ္ျပလုိက္သည့္ စာသားမွာ မတ္လ ၂-ရက္ေန႔ ည ဘီဘီစီရဲ့ လြတ္လပ္အေတြး ေဆြးေႏြးဖလွယ္အစီစဥ္တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ဦးညြန္႔ေရႊ ၏ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခ်က္ စကားကိုေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ယင္းေဆြးေႏြးမႈအစီစဥ္တြင္ ဦးညြန္႔ေရႊ ၏ေဆြးေႏြးခ်က္ကို အေပၚယံ ၾကည့္ပါက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ထားရွိသည့္ ၄င္း၏ေစတနာေကာင္းကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတရံတြင္ ေစတနာေကာင္းကို အေျခခံထားေသာ္လည္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုက လြဲမွားေနခဲ့ပါလွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈမွ ေ၀းသြားႏိုင္သလို အခ်ိန္လည္းၾကာျမင့္သြားႏိုင္သည္။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ မွားယြင္းသည့္လမ္းေၾကာင္းကို အမွန္ဟု မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ အထင္မွတ္သြားတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
လူအမ်ား၏ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ စြဲျမဲေနသည့္ ကိစၥရပ္တစ္ခုမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသည္ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းသဖြယ္ ေတြးထင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရးကို ၄င္းတို႔ႏိုင္ငံေရးအတြက္ျဖစ္ေစ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြါးတစ္ခုအတြက္ျဖစ္ေစ အသံုးခ်လိုသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ မ်ဥ္းျပိဳင္အျဖစ္ အသံုးျပဳတတ္ၾကေလသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသည္ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းအျဖစ္ မယူဆႏိုင္သလို မ်ဥ္းျပိဳင္တစ္ခုအျဖစ္လည္း မယူဆႏိုင္ေပ။ ႏိုင္ငံတစ္ခု လူအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၏ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေရးအတြက္ အာဏာစက္သည္လိုအပ္သလို ဓမၼစက္မွာလည္း မရွိမျဖစ္လိုအပ္လွေပသည္။ ဓမၼစက္လႊမ္းမိုးမႈမရွိသည့္ မည္သည့္အာဏာစက္မဆို စစ္မွန္သည့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈရလာဒ္မ်ိဳးကို ေပးႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဘာသာေရး၏ အထိမ္းအကြပ္ ဘာသာေရး၏ အဆံုးအမ လမ္းညႊန္မႈမ်ားသည္ ဓမၼစက္လႊမ္းမိုးေရးဖက္ကို ဦးတည္ေနသည္ဆိုသည္မွာ ျငင္းပယ္၍မရႏိုင္ေပ။ ဗုဒၶဘာသာ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကို လက္ေတြ႔က်က် ေလ့လာၾကည့္ပါက ႏိုင္ငံေရး စီးပြါးေရး လူမႈေရးစသည့္ အေရးကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေတြ႔ရွိရေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ယင္းအေရးကိစၥမ်ား မသက္ဆုိင္ခဲ့ပါက အက်ိဳးမရွိသည္ကို ေျပာဆိုေတာ္မမူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားအေနျဖင့္ မူလကတည္းက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ကပင္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ၀င္စံေတာ္မူႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ငါသိသလို သတၱ၀ါအမ်ားကို သိရွိေစရမည္၊ ငါ ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္သလုိ သတၱ၀ါအမ်ားလည္း လြတ္ေျမာက္ေစရမည္၊ ငါ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲအေပါင္းမွ ကူးေျမာက္သလို သတၱ၀ါအေပါင္းကိုလည္း ကူးေျမာက္ေစရမည္ ဟူသည့္ သတၱ၀ါတို႔အေပၚ မဟာကရုဏာၾကီးမားစြာျဖင့္ ပါရမီေတာ္ၾကီးမ်ားကို ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာျဖင့္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ ဘုရားမျဖစ္မွီ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းကပင္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အဓိကဦးတည္ခ်က္က ဘာလဲဆိုသည္မွာ ထင္ရွားေနသည္။
သိဒၶတၴမင္းသားတစ္ျဖစ္လည္း ေဂါတမဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးသည္ မဟာသကၠရဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ည၏ ေနာက္ဆံုးယံတြင္ သဗၺညုတဉာဏ္ေတာ္ၾကီးကို ရရွိေတာ္မူျပီး ေလာကသံုးပါး၌ အတုမရွိဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့ျပီးေနာက္ ပထမ၀ါ၌ပင္ ေနာက္လိုက္ တပည့္သံဃာအပါး ၆၀-ရရွိေတာ္မူခဲ့သည္။ ၄င္းသံဃာေတာ္အပါး ၆၀ ကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏စကားေတာ္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ အထူးသျဖင့္ ထိုထိုအေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဗုဒၶ၀ါဒ၏ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမ်ားကို နားလည္မႈလြဲမွားေနၾကသူမ်ားအတြက္ မွတ္သားဖြယ္ရာေကာင္းလွေပသည္။ သံဃာေတာ္အပါး ၆၀-ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္မွာ “ရဟန္းတုိ႔ ‘ လူအမ်ားရဲ့ အစီးအပြါးအလို႔ငွါ လူအမ်ားရဲ့ ခ်မ္းသာသုခအလို႔ငွါ ခရီးထြက္ၾက စသည္တို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းစကားရပ္သည္ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္မ်ားထဲမွ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုမွ်သာျဖစ္သည္။
ဦးညြန္႔ေရႊ ေျပာသြားခဲ့သည့္ “သာသနာကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ဗုဒၶရဲ့ ၀ိနည္းအတုိင္း ဗုဒၶရဲ့ စကားကိုနားေထာင္ျပီး” ဆိုသည့္စကားတြင္ ဗုဒၶ၏ စကားေတာ္မ်ားက ဘာေတြနည္းဆိုသည္ကို ၄င္းအေနျဖင့္ ေလ့လာရန္ပ်က္ကြက္ေနပံုရသည္။ အျပစ္သင့္ျခင္းဆိုရာ၀ယ္ မလုပ္အပ္ မလုပ္သင့္သည္ကို ျပဳလုပ္မိ လြန္က်ဴးမိျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္သင့္ေရာက္ရသကဲ့သို႔ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည္ကို မလုပ္ျခင္းမွာလည္း အျပစ္တစ္ခုပင္ျဖစ္ေလသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၏ မွတ္တမ္းျဖစ္သည့္ ပိဋကတ္သုံးပံုကို ျပန္ေလ့လာၾကည့္ပါက ျမတ္ဗုဒၶသည္ တစ္မဂ္ တစ္ဖိုလ္ ကိစၥေလာက္ကိုသာ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာမဟုတ္ေပ၊ ဦးညြန္႔ေရႊ ေျပာသြားခဲ့သည့္ စကားထဲတြင္ “ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ့္အစား တစ္မဂ္ တစ္ဖိုလ္ေပါက္ေအာင္လုပ္ဖို႔” ဆိုျပီး တိုက္တြန္း သြားခဲ့သည္ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ နားလည္ေအာင္ ေလ့လာဖို႔လိုအပ္လွေပသည္၊ လူအပါအ၀င္ သက္ရွိသတၱ၀ါေပါင္းမ်ားစြာရွိေနသည့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအက်ိဳးအတြက္ မိမိတို႔စြမ္းႏိုင္သည့္ဖက္မွ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးပင္မဟုတ္ပါလား။ တမဂ္ တဖိုလ္ ဆိုသည့္ကိစၥထဲတြင္ အစာအာဟာရ စားေသာက္မွီ၀ဲသံုးေဆာင္မႈ စသည္မ်ားမပါ၀င္ေပ။ ယင္းစားေသာက္မႈစသည့္ ကိစၥမ်ားရပ္မ်ားသည္ ေလာကီကိစၥမွ်သာျဖစ္ေပသည္။ ေလာကီ ေလာကုတ္ကိစၥမ်ားကိုခြဲျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ေလာကုတၱရာကိစၥမ်ားနဲ႔သာ သက္ဆိုင္သည္ ေလာကီကိစၥမ်ားႏွင့္မသက္ဆုိင္ရဟု ကန္႔သတ္လိုက္ပါလွ်င္ အစာအာဟာရ စားေသာက္မႈမ်ားပင္ ေရွာင္က်င္ရေပေတာ့မည္။ ေလာကမွလြတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ပင္ ေလာကုတၱရာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလာကမွ မလြတ္ေျမာက္ေသးမွီ ေလာကအလုပ္ ေလာကီအလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနရျခင္းမွာ အထူးအဆန္းမဟုတ္သလို ေလာကီကိစၥရပ္တိုင္းမွာလည္း အျပစ္ရွိသည္ဟု သတ္မွတ္၍ မရႏိုင္ေပ။ မိမိလုပ္ေဆာင္သည့္လုပ္ရပ္ အျပစ္ကင္းစင္ဖို႔သာ လုိအပ္ပါသည္။ ဘုရားေဟာေတာ္မူထားသည့္ ပိဋကသံုးပံုကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈကို ေဆာင္ျပီး၊ မိမိိစိတ္ကုိ ျဖဴစင္ေအာင္ထားေရးဆုိသည့္ အခ်က္သံုးခ်က္ကိုေတြ႔ရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိႏိုင္ငံႏွင့္ မိမိတို႔ လူမ်ိဳးေကာင္းက်ိဳးတုိ႔အတြက္ လုပ္ေဆာင္ ေျပာဆိုေနျခင္းမွာ အျပစ္တစ္ခုလားဟုပင္ ျပန္လည္ျပီးေမးခြန္းထုတ္ရေပလိမ့္မည္။
“တမဂ္ တဖိုလ္ေပါက္ေအာင္ လုပ္ျပီးေတာ့ လူထုကုိ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြေဟာဖို႔” ဆုိုျပီးလည္း ယင္းအစီစဥ္တြင္ ဦးညႊန္႔ေရႊ မွတုိက္တြန္းသြားခဲ့သည္။ လူထုကုိ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြေဟာဖို႔ ဆိုသည့္ကိစၥတြင္ တမဂ္ တဖိုလ္ေပါက္ေအာင္ လုပ္ျပီးမွ တနည္းအားျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္၇ျပီးမွ ေဟာေျပာလို႔ရပါသလား ဟုေမးလိုက္ခ်င္သည္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွ သံဃာေတာ္ေတြကေရာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဟာေျပာခြင့္ရၾကပါရဲ့လား ဆိုသည္ကိုလည္း စဥ္းစားေစခ်င္သည္။ ရဟန္းသံဃာ တနည္းအားျဖင့္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းၾကီးကို မိမိေဟာေဖာ္ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့သည့္ တရားေတာ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဟာေျပာပို႔ခ်ေရးတို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ တည္ေထာင္ထားေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ တရားေတာ္မ်ားက ဘာေတြျဖစ္သည္ မည္မွ်က်ယ္၀န္းသည္ ဆုိသည္တို႔ကို ေလ့လာသင့္ၾကေပသည္။ ဘာသာ အယူ၀ါဒတစ္ခုနဲ႔ဆက္စပ္ျပီး ေဆြးေႏြး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾကရာတြင္ မိမိေျပာဆို ေဆြးေႏြးမည့္ ယင္းအေၾကာင္းအရာကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ေနသည္မ်ားကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က်ေလ့လာမႈမရွိပဲ မိမိကိုယ္္ပိုင္အသိအျမင္ အေတြးအေခၚမွ်ျဖင့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးပါက အဂတိတရားမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္တြင္သာ အဆံုးသတ္သြားႏိုင္ျပီး ေနာင္လာေနာက္သားတို႔အတြက္မွာလည္း အမွားကိုပင္ အမွန္ဟု အထင္ေရာက္သြားႏိုင္သည္။
အေတြးမွား အယူမွား မ်ိဳးေစ့မ်ားကို အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔၏ ႏွလံုးသား ဥယ်ာဥ္၀ယ္ မစိုက္ပ်ိဳးမိၾကေစဖို႔ တိုက္တြန္းလို္က္ရပါသည္။

အရွင္ဥကၠ႒