အရွက္ အေၾကာက္ တရားႏွစ္ပါး ကင္းမဲ့ခဲ့ေသာ္--- အပိုင္း ( ၂ )

တစ္ခ်ိန္က ဂႏၶာရတိုင္းေခၚ ယေန႔ ပါကစၥတန္၊ အာဖဂန္နစ္စတန္၊ တာကစၥတန္ ၊ ေယာနကတိုင္းေခၚ တူရကီ ႏွင့္ ဂရိႏိုင္ငံမ်ားအထိ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ၾကီး၏ ေရာင္၀ါသည္ ထြန္းလင္းေတာက္ပခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္အခါတြင္ အဆိုပါေဒသမ်ား၌ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလျပီ။ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ၏ ေပၚထြန္းရာေျမအျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳထားၾကသည့္ ယေန႔ အိႏၵိျပည္ၾကီး၌ပင္ ဗုဒၶဘာသာ၏အခန္းက႑ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီ၍ပင္ရွိခဲ့ေလျပီ ။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ၾကီး ကြယ္ပသြားခဲ့ရျခင္းတြင္ အျခားဘာသာ၀င္တို႔၏ ၾကီးစိုးလြမ္းမိုးလာမႈတို႔ႏွင့္ ေခတ္အလိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရမင္းတို႔၏ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ားအေပၚတြင္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း သာသနာျပဳ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အားနည္းမႈမ်ားမွာလည္း အဓိကအခန္းက႑မွ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေမ႔ထား၍ မရႏိုင္ေပ။

သာသနာသက္တမ္း ႏွစ္ငါးေထာင္အနက္ ယခုအခါတြင္ သက္တမ္း ထက္၀က္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာေပၚထြန္းခဲ့ရာ အိႏၵိယေျမေပၚတြင္ သာသနာႏွစ္ ငါးရာေက်ာ္ခန႔္မွစ၍ သီလ သမာဓိႏွင့္ ျပည္စံုၾကသည့္ ရဟန္းေကာင္းမ်ား ရွားပါးလာျပီး ဒုႆီလ ရဟန္းဆိုးတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။ သီလ သမာဓိႏွင့္ ျပည္စံုေတာ္မူၾကသည့္ ရဟန္းေကာင္းတို႔၏ အေရတြက္မွာ နည္းပါးသေလာက္ ၄င္းတို႔၏ မိမိတရားကိုသာ မိမိတို႔ဘာသာ က်င့္သံုးေနၾကျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို လ်စ္လ်ဴရႈမႈတို႔ေၾကာင့္ သာမန္လူအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မစည္းရံုးႏိုင္သလို တရားေတာ္ အစစ္အမွန္မ်ား ထိုသာမန္လူအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈ အင္အားမွာလည္း နည္းပါးလာသည္။

ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုက လူအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း ထိုးေဖာက္ႏိုင္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္းေကာင္း အျခားဘာသာယဥ္ေက်းမႈ၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံထားရေသာ္လည္းေကာင္း ဘာသာ လူမ်ိဳးတစ္ခု၏ ေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဗုဒၶဘာသာသည္ အိႏၵိယျပည္ၾကီးတြင္ ေပၚထြန္းခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၏ လူမႈဆက္ဆံေရး ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၏လႊမ္းမိုးမႈကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ေပ။ ယင္းကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာ၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္ျပီး မက်င့္သံုး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံတို႔အၾကား၌ လြယ္ကူစြာ ေရာေႏွာ ေျပာက္ကြယ္သြားခဲ့ရေလသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဒုႆီလ ရဟန္းဆိုးတို႔၏ လူျပိန္းၾကိဳက္ ေဟာေျပာစည္းရံုးမႈ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ေအာင္ျမင္လာခဲ့သည္။ လူေလာက လူအလႊာစံု အတြင္းမွာလည္း လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံုရွိၾကသလို ယင္းေလာကမွ သာသနာတြင္းေရာက္ရွိလာၾကသည့္ ရဟန္းသံဃာေလာကမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ကြဲျပားျခားနားျပီး စရိုက္မ်ိဳးစံုရွိၾကမည္မွာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမရွိေပ။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ရဲ့ ဘာသာ သာသနာ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို မငဲ့ကြက္ပဲ မိမိရဲ့အတၱအက်ိဳး တစ္ခုတည္းကိုသာ ငဲ့ကြက္ျပီး ထင္ရာစိုင္း လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားမွာ ယခင္ကလည္း ရွိခဲ့သလို ယခုလည္း ရွိေနဆဲ ေနာင္လည္း အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုး၍ ရွိေနအံုးမည္သာျဖစ္သည္။
ေခတ္အဆက္အဆက္က ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည့္ အဓမၼမႈခင္းမ်ားတြင္ သံဃာ့ေထရ္ၾကီးမ်ား၏ တာ၀န္သိစိတ္ႏွင့္ တာ၀န္ယူေျဖရွင္း လာခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္ၾကီးသည္ ယေန႔ခ်ိန္ထိ တည္ရွိေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွာ ယုတ္မာစိတ္ကိန္း၀ပ္ေနသူတို႔၏ ပင္ကိုယ္သေဘာအရ တာ၀န္သိစိတ္ရွိသူတို႔၏ တာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို လက္မခံပဲ အင္အားကို အမွန္တရားအျဖစ္ အသံုးျပဳကာ တုန္႔ျပန္လာတတ္ေပသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ တုန္႔ျပန္လာမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးအတြက္ ဓမၼစက္ျဖင့္သာမက အာဏာစက္ကိုလည္း အသံုးျပဳရန္လိုအပ္လာေပသည္။ အာဏာစက္ဆိုသည္မွာ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသအာဏာပိုင္ အစိုးရမင္းမ်ား၏ အဂတိတရားကင္းကင္းျဖင့္ ျပႆနာမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဓမၼစက္မပါပဲ အာဏာစက္သက္သက္္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သည့္ မည္သည့္လုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးမွ တရားမွ်တမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ တနည္းအားျဖင့္ ဓမၼစက္လႊမ္းမိုးမႈ မရွိသည့္ မည္သည့္ အာဏာစက္မ်ိဳးမဆို တရားမွ်တမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
 

၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း၏ သမိုင္းေနာက္ကြယ္တြင္ အႆဇိႏွင့္ ပုနဗၺသုက ဆဗၺဂၢီရဟန္းဆုိးမ်ား ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ပါ၀င္ေနခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကပင္ ကီဋာဂိရိ ေခၚသည့္ ဇနပုဒ္တစ္ခုတြင္ ထိုဆဗၺဂၢီရဟန္းဆုိးမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ေတာ္မူထားသည့္ က်င့္၀တ္သိကၡာမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ျပီး သာမန္လူမ်ားအၾကိဳက္ လုပ္ေဆာင္စည္းရံုးမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ၇င္းႏွီးမႈရရန္ ပန္းကံုး ပန္းခိုင္ေပးျခင္း ၊ နံ႔သာလိမ္းေပးျခင္း ၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အတူတြဲ၍ ကခုန္ တီးမႈတ္ သီဆိုျခင္း စသည္နည္းမ်ားျဖင့္ အႏုပညာကို ႏွစ္သက္ၾကသည့္ လူငယ္မ်ားကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းၾကသည္။ တစ္ခါတရံ အျငိမ့္စင္ေပၚတက္၍ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီးကို ျဖန္႔ခင္းျပီးလွ်င္ အျငိမ့္သမကို “ႏွမ ဤႏွစ္ထပ္သကၤန္းေပၚ၌ ကပါေလာ” ဟု တိုက္တြန္းျပီး က၍ျပီးေသာအခါ ေကာင္းေလစြဟု လက္ခုပ္ၾသဘာတီးေပး၍ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသည္။
၄င္းဆဗၺဂၢီရဟန္းဆုိးတို႔၏ စည္းရံုးေရးစြမ္းရည္ ေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ယင္းေဒသရွိလူမ်ားသည္ ထိုရဟန္းဆိုးတို႔သာလွ်င္ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းစစ္သတ္မွတ္ ၾကည္ညိုၾကျပီး အျခားေသာရဟန္းစစ္ ရဟန္းေကာင္းမ်ားတို႔ကိုမူ မၾကည္ညိုတတ္ၾကေတာ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အျခားေဒသမွ ေရာက္ရွိလာျပီး သကၤန္းကို ေကာင္းစြာ၀တ္ရံုျပီးလွ်င္ မ်က္လႊာကိုခ် တည္ျငိမ္ေသာဣေျႏၵျဖင့္ ျမိဳ႔တြင္း ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ရဟန္းတစ္ပါးကိုပင္ “ႏံုနဲ႔နဲ႔ မလႈပ္တလႈပ္နဲ႔ သြားေနပံုက အားမရွိသလို ၊ ဒီလိုရဟန္းမ်ိဳးကို ဘယ္သူက ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကမွာလဲ၊ ငါတို႔ရဲ့အရွင္ေကာင္းမ်ားကေတာ့ ႏႈတ္ခ်ိဳ ျပံုးရႊင္ၾကတယ္၊ ေဖာ္ေရြမႈလည္းရွိၾကတယ္” စသည္ျဖင့္ ေဒသခံလူအမ်ားကပင္ မွားယြင္းသည့္ အျမင္လမ္ေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အမိန္႔ေတာ္ျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္ေမာဂၢလာန္ ဦးေဆာင္သည့္ သံဃာေတာ္မ်ားေရာက္ရွိလာၾကျပီး ထိုအႆဇိ ပုနဗၺသုက အမႈးရွိသည့္ ရဟန္းဆိုးမ်ားကို ဓမၼကံႏွင့္အညီ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာ သာသနာေတာ္အတြင္း မတရားသည့္ အဓိကရုဏ္ အေရးအခင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါက လြယ္ကူစြာ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာကအဖြဲ႔ဆိုျပီး တရား၀င္အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါအဖြဲ႔အစည္းမွာ သံဃာေတာ္အမ်ားစု၏ သေဘာဆႏၵအ၇ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အဖြ႔ဲအစည္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အာဏာရွင္ အစိုးရ၏ ေရြးေကာက္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အာဏာရွင္တို႔၏ လက္သံုးေတာ္ခံ တမန္တစ္ေယာက္သာသာမွ်သာ ျဖစ္ေနသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရသည္။ အာဏာရွင္ႏွင့္ အာဏာစက္ရဟတ္အတြင္း ၄င္းတို႔အလိုက်အတိုင္း လိုက္ပါလည္ပတ္ေနရသည့္ အကန္႔ေဒါက္ဆံမွ်သာျဖစ္ေနရေပမည္။
မၾကာေသးခင္ကာလကမွ သတင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည့္ အရွင္ဣဒၶိပါလ ဦးစီး က်င္းပသည္ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေရး သင္တန္းမွ လႈပ္ရွားမႈ ဗီြဒီယို ျပကြက္မ်ားမွာ ေထရ၀ါဒ သံဃာေတာ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ ၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္ ကိုက္ညီမႈမရွိ ဆိုသည္မွာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို နားလည္ေတာ္မူၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားသာမက ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို တန္ဖိုးထား ေလးစားၾကည္ညိုၾကသည့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ ကန္႔ကြက္ရႈပ္ခ်သံမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အဆိုပါသင္တန္းမွာ ရပ္တန္႔သြားမႈ မရွိပဲ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနေၾကာင္း ၾကားသိေနရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အဆိုပါသင္တန္း ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ားကို တားျမစ္ကန္႔ကြက္ေရးမွာ ဘာသာ သာသနာအက်ိဳးအတြက္ တာ၀န္ယူထားၾကသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယက အဖြဲ႔ၾကီးအေပၚတြင္ လံုး၀တာ၀န္ရွိေနသည္။ ဓမၼစက္ၾကီး ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနမွသာလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္ၾကီး ထြန္းပေနသည္ ဆိုသည့္စကားမွာ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေပလိမ့္မည္။
၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားနဲ႔လည္း ကိုက္ညီမႈမရွိသည့္ ယင္းသင္တန္းကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္ ေပးထားသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဓမၼစက္ပ်က္ေနျပီး အာဏာစက္တစ္ခုတည္း လည္ပတ္ေနသည္မွာ ထင္ရွားေနသည္။ ယင္းသင္တန္း၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားမွာ အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားသည့္ အႆဇိ ပုနဗၺသုက ဦးေဆာင္သည့္ ရဟန္းဆိုးမ်ား၏ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းၾကေနသည္။ ဗုဒၶသာသနာအတြင္းမွ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးက ဘုရားရွင္၏ ပညတ္ခ်က္သိကၡာပုဒ္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည့္ လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္တိုင္က အရွက္အေၾကာက္ကင္းစြာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း လုပ္ေဆာင္ျပီး လူအမ်ားကိုပါ အရွက္ အေၾကာက္ ကင္းမဲ့ေရး တိုက္တြန္းျခင္းသည္ ေလာကပါလတရားႏွစ္ပါးကိုပါ ဆန္႔က်င္ရာေရာက္သျဖင့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာကိုသာ ဖ်က္ဆီးေနရံုမွ်မက ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကိုပါ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

(သခင္ႏြယ္)